ON w transporcie miejskim

Dodano: 11 kwietnia 2013

Bartosz Andrzej Szpurek Osoba z niepełnosprawnością w transporcie miejskim

Copyright by Bartosz Szpurek

Zdjęcia:

Bartosz Szpurek
Piotr Handke

Mecenat:

Solaris Bus & Coach S.A.

Wydawca:

Wyższa Szkoła Humanistyczna
im. Stanisława Leszczyńskiego
ul. Królowej Jadwigi 10 / ul. Krótka 4
64-100 Leszno

Druk:

Drukarnia Leszno
ul. Bolesława Chrobrego 37
tel. 65 520 24 43

ISBN 978-83-61876-40-3 

Od autora

W Polsce żyje blisko 6 mln osób z niepełnosprawnością. Szacuje się, że ponad 50 procent z nich korzysta regularnie z komunikacji miejskiej. Niepełnosprawni dojeżdżają środkami transportu publicznego do pracy, szkół, uczelni, zakładów opieki zdrowotnej oraz ośrodków i gabinetów rehabilitacyjnych. Obecnie w kraju usługi transportowe m.in. na rzecz osób z niepełnosprawnością świadczy blisko 200 przewoźników. 

Najmłodszym, w pełni dostosowanym taborem do potrzeb pasażerów z niepełnosprawnością ruchową, niewidomych i niedowidzących dysponują – zakłady komunikacji w Lesznie, Poznaniu, Kaliszu, Krakowie, Gdyni, Gdańsku, Warszawie i Augustowie. Tabor innych przewoźników nie jest w pełni przygotowany do przewozu osób niepełnosprawnych.   
 
Niniejszą publikację tworzy 10 rozdziałów. Opisuję w nich dostępność komunikacji miejskiej względem potrzeb osób z niepełnosprawnością w Polsce i w wybranych krajach Unii Europejskiej oraz przedstawiam najnowsze wyniki badań – obrazujące przystępność stron internetowych dla osób z niepełnosprawnością przedsiębiorstw komunikacji miejskiej. 

Rozdział I

Komunikacja miejska w Polsce

Rozdział II 

Transport miejski w Polsce

Rozdział III 

Transport miejski osób z niepełnosprawnością w krajach Unii Europejskiej

1. Czechy
2. Niemcy
3. Francja
4. Szwecja
 
Rozdział IV 

Dostępność stron internetowych dla osób z niepełnosprawnością przedsiębiorstw komunikacji miejskiej w Polsce

Rozdział V 

Transport bez barier. Polskie autobusy niskopodłogowe  

Rozdział VI 

Przewoźnik przyjazny niepełnosprawnym

Rozdział VII 

Niewidzialni w komunikacji miejskiej

Rozdział VIII 

35 lat Miejskiego Zakładu Komunikacji w Lesznie

Rozdział IX 

Metro 

Rozdział X 

Szybka Kolej Miejska 

Rozdział I

Komunikacja miejska w Polsce

Początki komunikacji miejskiej w Polsce sięgają drugiej połowy XIX wieku. W roku 1866 uruchomiono w Warszawie pierwszą linię tramwajową. Wagon zaprzężony do konia dowoził pasażerów na miejskie dworce kolejowe. W latach 1873-1884 utworzono kolejne linie – w Gdańsku, Wrocławiu, Szczecinie, Poznaniu, Krakowie i Sopocie. 

Pierwszy tramwaj napędzany energią elektryczną pojawił się we Wrocławiu w 1893 roku. Najnowsza, ostatnia sieć tramwajowa została wybudowana w Częstochowie w roku 1959. Obecnie najbardziej rozwiniętym systemem komunikacji tramwajowej dysponują – Poznań, Gdańsk, Kraków i Warszawa. 

Sieci tramwajowe w Polsce*

Gdańsk - 116,7 km

Poznań - 214,9 km

Kraków - 334 km

Warszawa - 470 km

*Źródło: wikipedia.org

Pojazdy szynowe eksploatowane na przełomie XIX i XX wieku nie posiadały żadnych udogodnień dla osób z niepełnosprawnością. Wysoka podłoga utrudniała swobodne wejście do wagonu, wewnątrz nie montowano systemu komunikacji głosowej, poręcze nie malowano w kolorze żółtym ułatwiającym podróż osobom niewidomym i niedowidzącym. Nadal wielu przewoźników świadczy usługi transportowe wysokopodłogowymi składami produkowanymi przez zakłady Alstom Konstal z Chorzowa. 

Tak jak nieustannie rozwijają się poszczególne sektory gospodarki, równie intensywnie mknie do przodu przemysł motoryzacyjny. Współczesne tramwaje produkowane w Polsce są coraz bardziej dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością. Ich producenci przy zastosowaniu praktycznych rozwiązań tworzą modele pojazdów przyjaznych także osobom z dysfunkcjami wzroku.

Pojazdy szynowe produkowane przez bydgoską Pesę i firmę Solaris z Bolechowa pod Poznaniem spełniają oczekiwania osób z różną niepełnosprawnością. Nowoczesne tramwaje są niskopodłogowe, posiadają na wyposażeniu automatyczną rampę umożliwiającą wjazd do wnętrza wagonu osobie poruszającej się na wózku, znajduje się w nich także wolna przestrzeń na wózek oraz twarde oparcie wyposażone w pasy bezpieczeństwa.

Wszystkie pojazdy szynowe produkowane w pod poznańskiej i bydgoskiej fabryce posiadają również wiele udogodnień dla osób niewidomych i niedowidzących. Przyciski na zewnątrz i wewnątrz zostały opatrzone napisami w języku stworzonym przez Ludwika Braille’a. W każdym modelu znajduje się też system komunikacji głosowej. Lektor powoli i z odpowiednim akcentem czyta poszczególne nazwy przystanków.

Obecnie jednym z nowszych, właściwie dostosowanych do potrzeb osób z różną niepełnosprawnością taborem tramwajowym dysponuje spółka Tramwaje Warszawskie i MPK Poznań. 

Do roku 2012 przewoźnik z Warszawy planuje zakupić 186 nowych pojazdów niskopodłogowych. 

Pierwszy autobus polskiej konstrukcji powstał w okresie międzywojennym w podwarszawskim Ursusie, obecnie jednej z dzielnic Miasta Stołecznego Warszawa. Był to mały pojazd na podwoziu lekkiej ciężarówki. Produkcja autobusów z przeznaczeniem m.in. dla komunikacji miejskiej ruszyła po zakończeniu II wojny światowej w fabrykach w Jelczu i Sanoku. Należące dziś do koncernu Zasada zakłady produkowały przez wiele lat także autobusy turystyczne i dla Państwowej Komunikacji Samochodowej. Drugą fabrykę zbudowano w Sanoku. Tutaj uruchomiono linię produkcyjną Sana, a później Autosana H9 oraz H9-35.    

W latach 80. zakłady komunikacji miejskiej uzupełniły swoje dotychczasowe tabory o węgierskie autobusy wysokopodłogowe marki Ikarus. Do Polski sprowadzano dwie wersje produkowanego w Budapeszcie pojazdu – krótką – 260 i przegubową – 280. Ikarusy zostały zakupione m.in. przez przewoźników z Łodzi, Warszawy, Poznania i Krakowa. 

Użytkowane przed rokiem 1989 przez zakłady autobusowe pojazdy wysokopodłogowe – podobnie, jak tramwaje były nieprzystosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością. Utrudniały podróżowanie także osobom starszym i matkom z małymi dziećmi. 

Pierwsze autobusy z obniżoną podłogą wyjechały na polskie ulice w pierwszej połowie lat 90. W roku 1995 w fabryce w Jelczu powstał autobus niskopodłogowy Jelcz M121. Następnie pojazdy dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością wprowadziły na polski rynek - firma Solaris Bus & Coach, niemiecki MAN, a także Mercedes, Volvo i Scania. Autobusy produkowane przez te koncerny motoryzacyjne są w pełni przystosowane również do potrzeb osób niewidomych i niedowidzących. Montowane są w nich poręcze w żółtym kolorze,  przyciski opatrzone napisami w języku stworzonym przez Ludwika Braille’a oraz systemy komunikacji głosowej.
    
Rozdział II

Transport miejski w Polsce (tabela dostępna w publikacji)  

Rozdział III

Transport miejski osób z niepełnosprawnością w krajach Unii Europejskiej

1. Czechy

W latach 2000-2010 Czesi dostosowali przystanki tramwajowe i autobusowe do potrzeb osób niewidomych i niedowidzących. Projekt został sfinansowany z funduszy unijnych.
Każda osoba z zaburzeniami wzroku otrzymała na własność specjalny pilot. Urządzenie jest skonfigurowane z programem komputerowym, zainstalowanym w wyznaczonych miejscach. Pilot umożliwia odczytywanie rozkładu jazdy. Ciekawym, praktycznym udogodnieniem są usytuowane na przystankach - elektryczne tablice. Tablice głośno czytają numer, czas przyjazdu oraz przebieg trasy tramwaju lub autobusu. 
Po usłyszeniu, że pojazd podjechał, niewidomy przyciska kolejny, odpowiedni przycisk. W odpowiedzi słyszy jak lektor powtarza numer, nazwę przystanku oraz kierunek w jakim zmierza. Jeśli to ten pojazd na który niewidomy czekał, wsiada do niego i wysiada na przystanku docelowym. 

2. Niemcy

Niemcy od wielu lat zapewniają osobom niepełnosprawnym usługi transportowe na wysokim poziomie. W aglomeracjach zarówno tych większych, jak i mniejszych niepełnosprawni mogą podróżować pojazdami w pełni dostosowanymi do ich potrzeb. Niemieckie autobusy produkowane przez koncern MAN podobnie, jak polskie Solarisy zostały przystosowane do przewozu osób z niepełnosprawnością ruchową, niewidomych i niedowidzących.

Osobom z niepełnosprawnością wymagającym stałej opieki oraz niesłyszącym, przysługuje prawo do bezpłatnych przejazdów środkami komunikacji miejskiej. Ta regulacja dotyczy autobusów, tramwajów, szybkiej kolei miejskiej i kolei żelaznej (wagon 2 klasy). W Niemieckiej kolei Deutsche Bahn AG bezpłatny przejazd obowiązuje także w wagonach 2 klasy, ale w promieniu 50 km od miejsca zamieszkania oraz na liniach podmiejskich.

W Berlinie od kilkunastu lat z powodzeniem funkcjonuje system Paratransit. Osoby z niepełnosprawnością ruchową mogą podróżować ponad 200 samochodami niskopodłogowymi lub wyposażonymi w automatyczne windy. Jeden pojazd może pomieścić nawet do 5 osób. Załoga busa liczy dwie osoby i służy pomocą w pokonywaniu wszelkich barier. Przejazdy kosztują symboliczne pieniądze, ponieważ są dotowane przez władze samorządowe Berlina.   

3. Francja

Od 2010 roku osoby niepełnosprawne we Francji mogą korzystać z nowoczesnej, zintegrowanej sieci komunikacyjnej. W Paryżu utworzono 60 linii miejskich w pełni przystosowanych do potrzeb pasażerów z różną niepełnosprawnością. Do roku 2015 w stolicy Francji zostanie uruchomionych 350 linii komunikacji miejskiej przygotowanych do obsługi osób z niepełnosprawnością ruchową, niewidomych i niedowidzących.  

Paryskie autobusy posiadają podobne udogodnienia do pojazdów eksploatowanych przez przewoźników w Polsce i Niemczech. Zostały wyposażone w funkcję tzw. przyklęku, regulowaną, niską podłogę oraz przestronne miejsce dla wózka. W każdym autobusie montowane są przyciski opatrzone napisami w języku stworzonym przez Ludwika Braille’a oraz systemy komunikacji głosowej.
 
4. Szwecja

Szwecja jest jednym z najbardziej rozwiniętych krajów wspólnoty europejskiej w zakresie niesienia pomocy osobom z niepełnosprawnością. Posiada starannie dopracowany system opieki medycznej i socjalnej oraz wysoki wskaźnik zatrudnienia wśród osób z różnym stopniem niepełnosprawności. 

Komfortowe przemieszczanie po Kopenhadze zapewnia funkcjonalny, skonfigurowany system komunikacji miejskiej. Autobusy, tramwaje i metro posiadają wiele udogodnień dla pasażerów z różną niepełnosprawnością. Zgodnie z normami europejskimi, zostały wyposażone w automatyczną rampę, funkcję tzw. przyklęku oraz wydzielone miejsce dla wózka. Każdy biletomat jest usytuowany na wysokości 1,20 m od podłogi.    

Rozdział IV

Dostępność stron internetowych dla osób z niepełnosprawnością przedsiębiorstw komunikacji miejskiej w Polsce

Dziennikarze portalu Niewidzialni.eu sprawdzili strony internetowe zakładów komunikacji miejskiej w Polsce pod kątem dostępności dla osób niepełnosprawnych. Ponad 90 procent serwisów prowadzonych przez przewoźników nie zawiera żadnych informacji adresowanych do pasażerów z niepełnosprawnością.
      
Strony internetowe firm świadczących usługi transportowe są nieczytelne, prowadzone nie profesjonalnie i nie spełniają swojej misji. Na 41 sprawdzonych serwisów, tylko 8 zawiera informacje i podstrony adresowane do osób z niepełnosprawnością. Niestety także w tej „ósemce” wykryto wiele nieprawidłowości. Na portalach administrowanych przez przedsiębiorstwa komunikacji miejskiej brakuje podstawowych informacji na temat pojazdów niskopodłogowych obsługujących poszczególne linie autobusowe i tramwajowe, nie ma też podanych numerów telefonów, gdzie można zadzwonić i zamówić bus - przystosowany do przewozu osób z niepełnosprawnością ruchową.

To jednak nie wszystko. Aż 99 procent stron internetowych prowadzonych przez przewoźników nie jest dostosowanych do potrzeb osób niewidomych i niedowidzących. Portal w wersji dla niewidomych prowadzi tylko Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacji w Krakowie.

Dostępność stron internetowych przewoźników dla osób z niepełnosprawnością:

MPK KRAKÓW – Brak informacji, strona przygotowana w wersji dla niewidomych
MPK ŁÓDŹ – Informacje na temat transportu osób niepełnosprawnych
MPK WROCŁAW – Informacje na temat transportu osób niepełnosprawnych
MPK LUBLIN – Informacje na temat transportu osób niepełnosprawnych
MPK OLSZTYN – Wykaz linii obsługiwanych przez pojazdy niskopodłogowe 
MPK POZNAŃ – Informacje ogólne 
MPK CZĘSTOCHOWA – Brak informacji
MPK LEGNICA – Brak informacji
MPK OSTROWIEC ŚWIĘTOKRZYSKI – Brak informacji
MPK NOWY SĄCZ – Informacje na temat transportu osób niepełnosprawnych
MPK WAŁBRZYCH – Brak informacji
MPK KIELCE – Brak informacji
MPK SIEDLCE – Informacje na temat transportu osób niepełnosprawnych
MPK GNIEZNO – Brak informacji
MPK ŚWIDNICA – Brak informacji
MPK KRAŚNIK – Brak informacji
MPK RADOM – Brak informacji
MPK POZNAŃ – Brak informacji
MPK INOWROCŁAW – Brak informacji
MPK ZDUŃSKA WOLA – Brak informacji
MPK TARNÓW – Brak informacji
MPK TYCHY – Brak informacji
MZK JELENIA GÓRA – Informacje na temat transportu osób niepełnosprawnych, podstrona dla ON
MZK ZIELONA GÓRA – Brak informacji
MZK GORZÓW WIELKOPOLSKI – Brak informacji
MZK BYDGOSZCZ – Brak informacji
MZK OPOLE – Podstrona dla ON
MZK TORUŃ – Brak informacji
MZK OSTRÓW WIELKOPOLSKI – Brak informacji
MZK KOSZALIN – Brak informacji
MZK PRZEMYŚL – Brak informacji
MZK PIŁA – Brak informacji
MZK ZAMOŚĆ – Brak informacji
MZK EŁK – Brak informacji
MZK SŁUPSK – Brak informacji
MZK BIELSKO BIAŁA – Informacje na temat transportu osób niepełnosprawnych
MZK MALBORK – Brak informacji
MZK GRUDZIĄDZ– Brak informacji
MZK KONIN – Podstrona dla ON
MZK OŚWIĘCIM – Brak informacji
MZK PIOTRKÓW TRYBUNALSKI – Brak informacji  

Rozdział V

Transport bez barier. Polskie autobusy niskopodłogowe

W Bolechowie pod Poznaniem powstają nowoczesne autobusy dostosowane do potrzeb osób z różną niepełnosprawnością. Niskopodłogowe „Jamniki” kupują zakłady komunikacji miejskiej w Polsce i przewoźnicy z zagranicy. Pojazdy z Wielkopolski nie są tanie, ale w przypadku większych aglomeracji miejskich ich zakup w 80 procentach jest finansowany ze środków unijnych. 
 
Firma Solaris Bus & Coach S.A. jest czołowym w Europie, polskim producentem autobusów miejskich, międzymiastowych i specjalnych.  Na zamówienie produkuje też trolejbusy i tramwaje niskopodłogowe. Od 1996 roku w fabryce w Bolechowie wyprodukowano ponad 7 tysięcy autobusów, które obsługują pasażerów w 22 państwach Unii Europejskiej, w 300 miejscowościach różnej wielkości.

Solaris projektuje i produkuje 10 różnych modeli autobusów niskopodłogowych. Dziennie w fabryce montowanych jest od 5 do 8 pojazdów o długości 9, 10, 12, 15 i 18 metrów. Poza modelami standardowymi – firma jako pierwsza w Europie rozpoczęła i kontynuuje po dzień dzisiejszy produkcję autobusu z napędem hybrydowym. 
 
Wszystkie modele autobusów produkowane przez Solaris Bus & Coach S.A. są w pełni dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością ruchową, niewidomych i niedowidzących. Wewnątrz pojazdu nie ma stopni, wejście znajduje się na wysokości 32 cm od jezdni i może zostać obniżone dodatkowo o 7 cm. Kierowca za pomocą tzw. funkcji przyklęku przechyla pojazd na prawą stronę, co umożliwia bezproblemowe wejście do autobusu.

W każdym autobusie koncernu Solaris montowana jest rampa dla osób poruszających się na wózku. Urządzenie może być obsługiwane ręcznie lub automatycznie za pomocą przycisku na pulpicie kierowcy. Na pulpicie znajdują się także specjalne, podświetlane przyciski informujące prowadzącego pojazd, że do autobusu chce wsiąść lub z niego wysiąść osoba niepełnosprawna.
 
Środkowa część autobusu została zaadoptowana na potrzeby osób poruszających się na wózku. Przy szybie znajduje się stabilne oparcie wyposażone w pasy bezpieczeństwa. Dzięki tej funkcji pasażer z niepełno-sprawnością może zaparkować wózek i bezpiecznie dojechać do celu.

Autobusy niskopodłogowe produkowane w Bolechowie posiadają również wiele udogodnień dla osób niewidomych i niedowidzących. Wszystkie przyciski w pojazdach marki Solaris są opisane w języku stworzonym przez Ludwika Braille'a. W każdym modelu znajduje się też system komunikacji głosowej. Lektor – powoli i z odpowiednim akcentem podaje informację na jakim przystanku wkrótce zatrzyma się autobus. Dla przykładu, w Warszawie w autobusach MZA poszczególne nazwy przystanków czyta Tomasz Knapik.         

Niskopodłogowe „Jamniki” kupują nie tylko zakłady komunikacji miejskiej w Polsce, ale także przewoźnicy z zagranicy. Solaris Bus & Coach S.A. sprzedaje autobusy firmom świadczącym usługi transportowe m.in. z Niemiec, Austrii, Szwajcarii, Szwecji, Norwegii i Portugalii. 

Rozdział VI

Przewoźnik przyjazny niepełnosprawnym
 
Zarząd Transportu Miejskiego w Warszawie uzyskał najwięcej głosów w plebiscycie portalu Niewidzialni.eu na firmę najbardziej przyjazną pasażerom z niepełnosprawnością. Wyróżnienie – Przewoźnik przyjazny niepełnosprawnym! odebrał wicedyrektor ZTM, Wojciech Partyka.

Portal nie tylko dla osób z niepełnosprawnością – Niewidzialni.eu od blisko 2 lat organizuje różnego rodzaju akcje i kampanie społeczne, których celem jest kształtowanie wrażliwości firm świadczących usługi transportowe na problemy osób niepełnosprawnych. W ramach stałej współpracy z zakładami komunikacji miejskiej prowadzi działania służące poprawie dostępności środków transportu publicznego dla osób z niepełnosprawnością ruchową, niewidomych i niedowidzących.

W roku 2010 dziennikarze portalu Niewidzialni.eu sprawdzili jakość usług oferowanych przez przewoźników w zakresie obsługi osób z różną niepełnosprawnością. Zdecydowanie najlepiej w tym rankingu wypadły spółki podlegające pod Zarząd Transportu Miejskiego w Warszawie. 

Warszawskie Metro zakupiło nowe składy przystosowane do potrzeb pasażerów z niepełnosprawnością ruchową, Miejskie Zakłady Autobusowe otrzymały ponad 100 niskopodłogowych autobusów marki MAN i Solaris, a Tramwaje Warszawskie – pojazdy niskopodłogowe, które dostarczyła do stolicy bydgoska Pesa. Nowe składy, wyposażone w automatyczną windę dla osób starszych i niepełnosprawnych nabyła też Szybka Kolej Miejska.

Portal Niewidzialni.eu wyróżnił Zarząd Transportu Miejskiego w Warszawie za przyjazną politykę firmy wobec osób z niepełnosprawnością, opartą na profesjonalnym nadzorze działalności wszystkich spółek świadczących usługi transportowe w stolicy oraz za przeprowadzenie w roku 2010 kampanii społecznej - Przyjacielu Ustąp Miejsca!

Rozdział VII

Niewidzialni w komunikacji miejskiej

We wszystkich autobusach i tramwajach, znajdują się co najmniej dwa miejsca oznaczone naklejkami – miejsce dla osób niepełnosprawnych i matek z dziećmi. Na szybie, nad siedzeniami umiejscowiony jest również regulamin zakładu komunikacji. Czytamy w nim: osoby niepełnosprawne i matki z dziećmi mają pierwszeństwo i przywilej w zajmowaniu miejsca siedzącego w pojeździe.

Niestety to tylko wytyczne z regulaminu, które nie zawsze znajdują zastosowanie w praktyce. Oznakowane miejsca, często zajmowane są przez osoby nie uprawnione.
 
Pasażerowie nigdy nie zwracają uwagi na naklejki na szybie. Miejsce jest wolne, to siadam. A jak już siedzę, to dlaczego miałbym ustąpić miejsca niepełnosprawnemu, matce z dzieckiem, czy osobie starszej. Osoby zdrowe, młode - myślą o własnym komforcie podróży. Nie dostrzegają, a być może nie chcą dostrzegać w środkach komunikacji miejskiej osób starszych i z niepełnosprawnością.

Patrz gdzie siadasz! Nie lekceważ oznaczeń umieszczonych w autobusach i tramwajach. 

Nie zajmuj miejsc osobom z niepełnosprawnością w środkach komunikacji miejskiej! 

Rozdział VIII

35 lat Miejskiego Zakładu Komunikacji w Lesznie
 
Rok 2011 jest rokiem szczególnym dla Miejskiego Zakładu Komunikacji w Lesznie. Firma obchodzi w nim 35-lecie świadczenia usług transportowych. Rocznie czerwono-kremowymi autobusami przewozi 3 miliony pasażerów.

Praca w Miejskim Zakładzie Komunikacji choć wydaje się prosta, lekką nie jest. Świadczenie usług transportowych nakłada na przewoźnika wiele wytycznych. Spoczywa na nim obowiązek zapewnienia pasażerom wygodnych i bezpiecznych warunków podróży. Autobus musi zajechać na przystanek punktualnie, kierowca powinien być miły i odpowiedzialny, a rozkład jazdy wymaga dostosowania do potrzeb klienta.

O rzetelności firmy w zakresie wykonywanych usług, świadczą liczne wyróżnienia przyznawane przez media oraz instytucje publiczne i pozarządowe. Redakcja Gazety Wyborczej wyróżniła leszczyńskiego przewoźnika, nagrodą w konkursie „Białe pyry” za utworzenie na stronie internetowej forum dla pasażerów. Na nim mieszkańcy Leszna mogą zgłaszać prywatne uwagi, spostrzeżenia dotyczące jakości usług MZK oraz współuczestniczyć w tworzeniu rozkładu jazdy. Na pytania internautów odpowiada wicedyrektor zakładu komunikacji – Jacek Domagała.

Miejski Zakład Komunikacji w Lesznie powstał w roku 1976. W styczniu tego roku zakupił 12 autobusów marki Autosan, model H9-21. Czerwono-kremowe pojazdy, których w okresie istnienia województwa leszczyńskiego było blisko 60 – kursowały na trasie liczącej ponad 30 kilometrów. Rocznie z usług firmy korzystało 12 milionów pasażerów.

Pierwsza siedziba leszczyńskiego zakładu komuni-kacji, mieściła się przy ulicy Lipowej. Od kilku lat znajduje się przy ulicy Leśnej 4.  Obecnie MZK zatrudnia 77 osób, w tym 40 kierowców. Na trasie długości ponad 150 kilometrów kursują 23 autobusy. Osoby z niepełnosprawnością do miejskich placówek edukacyjnych i rehabilitacyjnych dowożą dwa busy marki VW. Codziennie z usług przewoźnika korzysta 47 osób, z różną niepełnosprawnością.

W roku 2010 firma zakupiła 11 nowych, niskopodło-gowych autobusów marki Solaris. Modele - Alpino 8.9 LE i Urbino 12 obsługują wszystkie linie, za wyjątkiem linii: 4, 11 i 12. Pojazdy są w pełni dostosowane do przewozu osób niepełnosprawnych. W przyszłości Miejski Zakład Komunikacji planuje uzupełnić obecny tabor o kolejne, nowoczesne pojazdy.

Rozdział IX

Metro

Metro Warszawskie kupuje 35 nowych pociągów. To największy w historii przedsiębiorstwa przetarg na zakup taboru, który będzie w pełni dostosowany do potrzeb osób, z różną niepełnosprawnością.

Spółka na zakup nowych pociągów zamierza wydać kwotę 1.680.582.330,00 zł brutto. Nowoczesna kolej miejska będzie obsługiwała m.in. centralny odcinek II linii metra. 

Nowe pociągi mają być jednoprzestrzenne – bez przedziałowe, wyposażone m.in. w monitoring wewnętrzny, system kontroli i sterowania ruchem, a co najważniejsze będą w pełni dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. W wagonach zostaną usytuowane miejsca dla osób, z różną niepełnosprawnością, przyciski umożliwiające bezpośredni kontakt z maszynistą i zautomatyzowane rampy dla osób poruszających się przy pomocy kul, chodzików i wózków.  

Rozdział X

Szybka Kolej Miejska

Sieć kolei miejskich w Polsce rozwinęła się tuż po zakończeniu II wojny światowej. Pierwsze pociągi miejskie zakupiło Trójmiasto. W roku 2005 Szybką Kolej Miejską utworzono w stolicy. Warszawskie składy kursują na trasach: Pruszków - Otwock, Sulejówek Miłosna-Warszawa Zachodnia i Legionowo-Warszawa Gdańska.

Obecnie (dane za styczeń 2011) tabor warszawskiej SKM liczy 18 jednostek, z czego 14 jest w pełni dostosowanych do potrzeb osób z niepełnosprawnością. Wkrótce firma otrzyma 23, nowe składy, które także będą przyjazne osobom niepełnosprawnym. 

Jednostki eksploatowane przez Szybką Kolej Miejską w Warszawie – to w 50 procentach pojazdy niskopodłogowe. Posiadają na wyposażeniu podnosik, platformę transportową oraz wydzielone miejsce dla wózka.