Kampania na rzecz rodzin ON

Dodano: 04 marca 2014

Fundacja Instytut Rozwoju Regionalnego wraz z Fundacją Imago rozpoczynają kampanię społeczną „Jestem mamą. Nie rehabilitantką. Jestem tatą. Nie terapeutą”. Jej głównym celem jest pomoc w uzyskaniu wsparcia dla niepełnosprawnych dzieci, tak aby ich bezrobotni rodzice mieli szansę na podjęcie aktywności zawodowej.

Informacja prasowa, www.pomocdlarodzicow.pl 

W Polsce żyje ponad 560 tys. rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi, z czego ponad 350 tys. to rodziny pełne, a ponad 210 tys. niepełne. Spośród rodzin pełnych tylko w 42% aktywnych zawodowo jest oboje rodziców. W co trzeciej rodzinie pełnej jeden rodzic rezygnuje z pracy, by zająć się dzieckiem. Z reguły jest to mama (75%), rzadziej tata (25%). W co czwartej rodzinie pełnej oboje rodziców nie pracuje. Z kolei w rodzinach niepełnych biernych zawodowo jest 74% rodziców (z tego 89% to samotne matki, a 11% to samotni ojcowie). Nasza kampania jest skierowana do rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi, w których co najmniej jeden rodzic nie pracuje. To w sumie 350 tys. rodzin, w których biernych zawodowo jest 310 tys. kobiet i 130 tys. mężczyzn.

Najczęściej po urodzeniu dziecka z niepełnosprawnością jego rodzice nie są w stanie zapewnić dla niego specjalistycznej opieki. W związku z tym jeden z rodziców nie wraca do pracy, tylko swoją uwagę i czas poświęca dziecku. Jednocześnie rodzice nie są w stanie wyegzekwować należnej rehabilitacji i muszą finansować ją z własnych środków, o ile ich na to stać, a do tego są osobiście zaangażowani w jej prowadzenie. Brak pracy, wyższe wydatki oraz niewystarczająca oferta wsparcia powoduje frustrację i napięcia w rodzinie, co często kończy się jej rozpadem. Dzieckiem z niepełnosprawnością opiekuje się bierny zawodowo rodzic, który pozbawiony jest wystarczających środków do życia. Z czasem dochodzi do syndromu wypalenia.

Po osiągnięciu wieku szkolnego dziecko trafia do szkoły. Rodzice często funkcjonują wtedy jako nauczyciele wspomagający lub specjaliści. W domu czytają dzieciom, powtarzają materiał itp. Z czasem sensem ich życia staje się opieka nad dzieckiem, przez co wszelkie jego próby usamodzielnienia się lub podjęcia pracy spotykają się ze znacznym oporem ze strony rodziców. Po zakończeniu edukacji dziecka rodzic już nie wraca na rynek pracy, a podopieczny pozostaje bierny zawodowo. Otrzymując rentę socjalną, wpada w pułapkę świadczeniową, co dodatkowo oddala go od rynku pracy.

JEST TEŻ MOŻLIWY INNY SCENARIUSZ!

Dziecko trafia do placówki (żłobka, przedszkola, szkoły), w której otrzymuje należną opiekę, rehabilitację i edukację. Rodzic wraca do pracy (najlepiej w elastycznej formie zatrudnienia) i tylko uzupełnia działania rehabilitacyjne. Rodzina utrzymuje się z pracy i drastycznie nie zaniża poziomu życia. Dziecko socjalizuje się i uczy funkcjonować w otwartym społeczeństwie. Nie poprzestaje na obowiązkowych etapach edukacji, znajduje pracę i staje się aktywnym członkiem społeczeństwa, podobnie jak jego rodzice.

Różnica w wydatkach Państwa pomiędzy tymi scenariuszami to 1 milion złotych na rodzinę.

Rodzice poszukują specjalistycznego wsparcia, bo jego brak uniemożliwia prawidłowy rozwój dziecka i nie zapewnia mu opieki, a rodzicowi uniemożliwia powrót do pracy. W Polsce stworzono system prawny wspierający rozwój i edukację dzieci z niepełnosprawnością. Wczesne wspomaganie, żłobki, przedszkola i szkoły przystosowane do potrzeb dziecka z niepełnosprawnością są niezbędne. Niestety napięcia w finansach oświaty powodują, że spore środki na to zarezerwowane nie trafiają do dzieci niepełnosprawnych.

Zdarza się, że samorządy wywierają presje na lokalne poradnie psychologiczno-pedagogiczne, aby te wystawiały orzeczenia dostosowane do możliwości realizacji na terytorium samorządu, a nie do indywidualnych potrzeb dziecka z niepełnosprawnością. Dyrektorzy niektórych placówek utrudniają przyjmowanie niepełnosprawnych dzieci do przedszkoli. Mimo obowiązku zapewnienia dla nich miejsc, do przedszkoli uczęszcza tylko 1/3 dzieci . Podobny problem występuje w szkołach ogólnodostępnych, w których dodatkowo brakuje wsparcia specjalistycznego. Placówki oświatowe często przerzucają na rodziców ciężar realizowania zaleceń zawartych w orzeczeniach, mimo że obowiązek organizowania rehabilitacji lub terapii nie spoczywa na rodzicach.

RODZICE NIE ZNAJĄ SWOICH PRAW I NIE ORIENTUJĄ SIĘ W MOŻLIWYM WSPARCIU. CZĘSTO JEDNAK MIMO POSIADANIA TAKIEJ WIEDZY – BEZ PROFESJONALNEJ POMOCY – NIE SĄ W STANIE WYEGZEKWOWAĆ SWOICH PRAW.

Kampania „Jestem mamą. Nie rehabilitantką. Jestem tatą. Nie terapeutą." jest częścią projektu „Równe szanse rodziców dzieci niepełnosprawnych w powrocie na rynek pracy” realizowanego w Partnerstwie przez Fundację Imago i Fundację Instytut Rozwoju Regionalnego.

Celem kampanii jest pomoc rodzicom, którzy - z nadmiaru obowiązków związanych z opieką nad swoim dzieckiem z niepełnosprawnością - musieli zrezygnować z pracy. W ramach projektu został uruchomiony punkt informacyjny, w którym rodzice mogą poznać swoje prawa oraz dowiedzieć się, jak z nich korzystać. Dwie konsultantki od poniedziałku do piątku wraz z grupą ekspertów pomagają w rozwiązaniu indywidualnych problemów zgłaszanych drogą telefoniczną i elektroniczną przez rodziców.

Na stronie projektu: pomocdlarodzicow.pl znajduje się informator dla rodziców, przydatne wzory pism, baza placówek, a także odpowiedzi na pytania najczęściej zadawane przez rodziców dzieci z niepełnosprawnością. Oprócz kampanii informacyjnej i działalności punktu doradczego odbędą się 3 konkursy: dla samorządów, pracodawców i rodziców, które wyłonią najlepsze projekty i dobre praktyki w zakresie równych szans rodziców dzieci niepełnosprawnych w powrocie na rynek pracy. Wierzymy, że - dzięki zapewnieniu swojemu dziecku specjalistycznej opieki - bierni zawodowo rodzice będą w stanie podjąć się próby powrotu na rynek pracy. Zebrane doświadczenia i dobre praktyki powstałe w trakcie trwania projektu wykorzystamy podczas spotkań z przedstawicielami administracji publicznej, aby naprawić istniejące błędy w systemie edukacji i specjalistycznej opieki nad dziećmi z niepełnosprawnościami.

Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.